Αύριο

Αύριο λένε είναι μια καινούργια μέρα. Δεν τους πιστεύω. Στην ουσία δεν πιστεύω την περίεργη αισιοδοξία των ανθρώπων. Μόνο εσύ είσαι μια ηλιαχτίδα, μια λιακάδα σε ένα χειμωνιάτικο πρωινό.
Μόνο εσύ είσαι μια καυτή κούπα τσάι με άρωμα μαρόκου ένα γκρίζο απόγευμα. Μόνο εσύ είσαι ένα αστραφτερό χαμόγελο που κάνει τη καρδιά μου να βουλιάζει. Διαβάζω τις ατάκες του ρόλου που θέλω να παίξω. Τις έχω διαβάσει ίσαμε χίλιες φορές, αλλά όσο τις διαβάζω, τόσο το πρόσωπό σου και τα μπλε σου μάτια παίρνουν σχήμα πάνω στις μαύρες στις γραμμές. Το όνομά σου όλο φως όπως και το πρόσωπό σου. Σου έχω πει, μάλλον όχι, ότι το πρόσωπο είναι ο καθρέφτης της ψυχής, ή μήπως το ξέρεις ήδη; Λάμπει το πρόσωπό σου και η λευκότητά του συναγωνίζεται τη λευκότητα της τρυφερής ψυχής σου. Σου μίλησα για τον ρόλο που λαχταράω σαν τρελός να παίξω. Τον Ρασκόλνικοφ, τον Σκόλνικ, όπως τον λέγαμε στη σχολή. Και σε είδα να χαμογελάς και να λάμπεις. Και να μου λες καλή επιτυχία Μιχάλη. Μακάρι! Η ευχή από εσένα είναι χαρά. Και δεν είμαι καθόλου χαρούμενος τώρα. Μου μένει ο ρόλος. Να τον διαβάζω και να σχηματίζεται πάνω στο χαρτί το πρόσωπό σου. Μένει ο ρόλος και το ξέρεις ή μηπως δεν το μάθεις ποτέ.