Ένα ποίημα

Ένα ποίημα λοιπόν. Να γράψω το αγαπημένο μου ποίημα, με κάλεσε ο αγαπημένος μου δηλητηριώδης κισσός. Καθόλου άσχημη ιδέα, απ' όπου κι αν ξεκίνησε, αφού ένα ποίημα είναι το πέρασμά μας από την ζωή. Καθυστέρησα αρκετά να ανταποκριθώ στο κάλεσμα, μα δεν το ξέχασα.
Η επιλογή πολύ δύσκολη.
Ψάξιμο στα βιβλία, ξεφύλλισμα και ξεσκόνισμα. Να φανώ και πρωτότυπος;
Να δείξω και πολυσχιδής;
Πολυμαθής και εμβριθής; Αλλά...(παύση-αναπνοή) και τρυφερός, ευαίσθητος και μια στάλα ειρωνικός;
Μήπως να δώσω το στίγμα του πονεμένου, του καταφρονεμένου και του κατατρεγμένου, ή τάχατε να γίνω άθλιος και ελεεινός, που όμοιός μου μόνο ο Σάυλοκ μπορεί να συγκριθεί!
Σας κούρασα όμως καλοί μου θεατές, γι' αυτό απ' το σανίδι παρευτύς θα αποσυρθώ και το αγαπημένο μου ποίημα θα σας παραδώσω.
Ένα από τα πολλά.

Νίκος Καββαδίας

Cambay's water

Φουντάραμε καραμοσάλι στο ποτάμι.
Είχε ο πιλότος μας το κούτελο βαμμένο
«κι αν λείψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω»
ωστόσο οι κάβοι σου σκληρύναν την παλάμη.

Θολά νερά και μίλια τέσσερα το ρέμα,
οι κούληδες τρώνε σκυφτά ρύζι με κάρι,
ο καπετάνιος μας κοιτάζει το φεγγάρι,
που 'ναι θολό και κατακόκκινο σαν αίμα.

Το ρυμουλκό σφύριξε τρεις και πάει για πέρα,
σαράντα μέρες όλο εμέτραγες τα μίλια,
μ' απόψε – λέω – φαρμάκι κόμπρα είχες στα χείλια,
την ώρα που 'πες με θυμό: «Θα ‘βγω άλλη μέρα...»

Τη νύχτα σου 'πα στο καμπούνι μια ιστορία,
την ίδια που όλοι οι ναυτικοί λένε στη ράδα,
τα μάτια σου τα κυβερνούσε σοροκάδα
κι όλο μουρμούριζες βραχνά: «Φάλτσο η πορεία...»

Σαλπάρουμε! Μας περιμένουν στο Μπραζίλι.
Το πρόσωπό σου θα το μούσκεψε το αγιάζι.
Ζεστόν αγέρα κατεβάζει το μπουγάζι
μα ούτε φουστάνι στη στεριά κι ούτε μαντήλι.