Πανικός

Ξυπνάω ξαφνικά στις 9:30 το πρωί, πράγμα ασυνήθιστο για μένα. Πνιγμένος στη ζέστη.
Το κλιματιστικό τα έφτυσε, το τηλέφωνο κουδούνιζε δαιμονισμένα και αυτός ο πούστης ο ήλιος που δεν τελειώνει ποτέ (γλυκειά συμμορία) να έρχεται καταπάνω μου και να μου τρυπάει τους κερατοειδείς.
Σηκώνομαι μηχανικά σαν νευρόσπαστο, με το ένα μάτι ακόμα κλειστό πάω στο μπάνιο, μπαίνω κάτω από το ντους και παίρνω μια γενναία ψυχρολουσία. Ξυπνάω, το τηλέφωνο επιμένει.
Δεν γαμιέται κι αυτό, θα είναι κάποιος από κείνους τους φίλους που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν.
Κανονικά πρέπει να χαίρομαι που οι φίλοι με θυμούνται και δηλώνουν με κάθε τρόπο την παρουσία τους.
Πάω στη κουζίνα, τα μάτια ανοιχτά τώρα. Βάζω τη καφετιέρα. Αρχίζει να χουρχουρίζει σαν χαδιάρα γάτα. Η μυρωδιά του καφέ μου γαργαλάει τα ρουθούνια. Γεμίζω μια τεράστια κούπα και πάω στο καθιστικό.
Πανικός.
Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι. Πούσαι ρε Έφη? Να βάλεις κάποια τάξη να βρείς και το ρημάδι το κινητό τώρα που το χρειάζομαι. Έχω ένα επείγον τηλεφώνημα να κάνω και το μυαλό δεν λειτουργεί ακόμα, δεν θυμάμαι τα νούμερα. Δεν θυμάμαι νούμερα, αρνούμαι να θυμηθώ, μόνο ρόλους θυμάμαι, μόνο ρόλους ο αρχιψώνιος.
Χαρχαλεύω ανάμεσα στην απόλυτη αταξία του δωματίου και μετά από ώρα το βρίσκω να χάσκει ανοιχτό και αποφορτισμένο.
Νέος πανικός, πού είναι ο φορτιστής?
Κάνω προσπάθεια, έλα έλα προσπάθησε κι άλλο, ναι το θυμήθηκα το νούμερο.
Το σχηματίζω στο σταθερό, δεν μου το έχουν κόψει ακόμα, μιλάω ευγενικά και περιμένω, περιμένω, όχι τα νέα δεν είναι καλά, δεν έχουν κάτι για μένα.
Τον άλλο μήνα με το νέο project.
Τον άλλο μήνα θα περιμένω, πάλι στην αναμονή, στην τσίτα και οι φίλοι εξακολουθούν να μη ξέρουν πώς να πεθάνουν και αυτός ο πούστης ο ήλιος δεν τελειώνει ποτέ και η Έφη δεν είναι εδώ και η κούπα άδειασε και ο χώρος θέλει συμμάζεμα και εγώ δεν μπορώ να περιμένω άλλο, η ζωή περνάει γαμώτο σαν νερό δεν θέλω να τη βλέπω να με προσπερνάει.
Ηθοπόιός σημαίνει φως τουλάχιστον.